Rouwen, loslaten, het verdriet bij het verlies van een dierbare... het is als volwassene een moeilijk onderwerp, moeilijk om zelf te begrijpen, moeilijk zelfs om er zelf mee om te gaan... laat staan om dit onderwerp ter sprake te laten komen met jouw kind. 

Vaak houden we kinderen hier van weg, willen we hen de pijn en het verdriet besparen. 

Maar kinderen vangen veel op, ze hebben het meestal wel door dat hun mama of papa, oma of opa, ... niet echt blij zijn, dat er iets scheelt. 

Ook zij voelen het verlies van een huisdier, een familielid,... en zij gaan daar allemaal op hun manier mee om. 

Het is belangrijk als volwassene om te kijken hoe en wanneer het kind ons hierin nodig heeft. 

Zelf maakte ik hier over (toch wel wat jaartjes geleden) een thesis, een eindwerk: rouwen met kinderen. 

En hier leerde ik veel uit en merkte ik op: kinderen kunnen veel aan! Als we hen maar helpen in het onderweg zijn van verwerken, bij voelen van emoties,... En geloof me, omgekeerd ook! Zij helpen ons ook. Want hoe klein ook, kinderen willen ons ook troosten, er ook voor ons zijn... Het is belangrijk, voor hen en voor ons, dat we dit toelaten.